Η μπάλα διατάζει…

Δυο μέρες εξαιρετικού ποδοσφαίρου στο «Τσου – λου» και έπεται η Πέμπτη του Ολυμπιακού. Η μπάλα πρόλαβε μέσα σε ένα ξέφρενο διήμερο και πήρε αποφάσεις. Η στρογγυλή θεά, λοιπόν, διατάζει:

1) Να ξεστραβωθεί ο Πορτογάλος και να καλέσει το Χιώτη στην εθνική. Ούτε με Καρνέζη, ούτε με Τζόρβα, ούτε με Καπίνο πας στο Γιούρο μάνγκα μου. Έχεις τερματοφύλακα – ήρωα, σε ιδανική φόρμα για μεγάλη διοργάνωση. Αν δε γίνει καμιά στραβή (ξέρεις, καμιά θλάση πριν τη διοργάνωση), η μπάλα αποφάσισε. Χιώτης στο Ευρωπαϊκό.

2) Να δημιουργηθούν νέα βραβεία – προκλήσεις για το Μέσι. Δώστε του ρεκόρ να καταπίνει, θα χάσει το ενδιαφέρον του το παιδί.

3) Να μην ξαναπαίξει η Λεβερκούζεν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ήμαρτον, αν ήμουν οπαδός της θα ντρεπόμουν να κυκλοφορήσω μετά από τόσες ασέλγειες πάνω στο κακοσχηματισμένο κορμί της ομάδας μου.

4) Να τελειώνει τις φάσεις σβέλτα ο Αΐλτον του ΑΠΟΕΛ. Μάλλιασε η ρημάδα η γλώσσα μου να φωνάζω στην τηλεόραση «κάντο ρε, κάντο να τελειώνουμε». Άντε, γιατί από ταλέντο άλλο τίποτα, αλλά και το κεφάλι ξερό.

5) Να ξαναγίνουν κι άλλα τέτοια ματς από ελληνικές ή κυπριακές ομάδες. Γιατί αυτά είναι τα ματς που μας κάνουν να αγαπάμε το ποδόσφαιρο.

6) Να διώξει τα παρτάλια και να πάρει κάνα παίχτη της προκοπής η Λυών. Όχι ότι θέλαμε να περάσει σήμερα, αλλά διάολε δεν είναι η ομάδα που θαυμάζαμε αυτή.

Υ.Γ. : ο Ελ Σααραουί έχει βρεθεί με Μήτρογλου και Χολέμπας; Να κάνουμε το κονέ στα παιδιά, να κάνουν παρέα…

Τι τα θες… Μιραντές

Τελευταία μέρα των μεταγραφών στην Ελλάδα και οι περισσότεροι ποδοσφαιρόφιλοι να «λιώνουν» στα αθλητικά portal ψάχνοντας για την κίνηση της τελευταίας στιγμής που πραγματοποίησε η ομάδα τους. Λίγα πράματα… Ένας Τούρκος διεθνής πιο ασταθής και από το δείκτη του χρηματιστηρίου (Καζίμ Καζίμ), ένας Γάλλος με καριέρα που έχει πάρει εδώ και καιρό την κατιούσα (Ακαλέ) και διάφορες άλλες μικροκινήσεις. Από την άλλη, στο εξωτερικό πολλές μεταγραφές ξεχώρισαν και μεταξύ αυτών η μετακίνηση του Τζιμπρίλ Σισέ στην QPR (και όχι ΚΠΡ, ρε αδέρφια).

Στα σχόλια που είδα για την προαναφερθείσα μεταγραφή του πρώην αρχηγού του Παναθηναϊκού ήταν το εξής: «ο Σισέ στην QPR. Ομάδα που ανέβηκε μόλις φέτος στην Πρέμιερ και χτυπά τέτοιον παίκτη. Αυτό δείχνει πόσο φτωχό είναι το ποδόσφαιρο μας». Κι όμως, αγαπητέ. Δεν είναι (μόνο) αυτό που αποδεικνύει τη μιζέρια και το χαμηλό επίπεδο του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Ούτε καν οι φτωχές και λίγες μεταγραφικές κινήσεις που έκαναν οι ομάδες μας.

Τι εννοώ; Ρίξτε μια ματιά προς την Ιβηρική Χερσόνησο και πιο συγκεκριμένα στη μικρή ισπανική πόλη Miranda de Ebro της επαρχίας του Burgos. Εκεί έχει την έδρα της μια ομάδα που ονομάζεται Μιραντές και έχει βαλθεί να τρελάνει τους πάντες με την πορεία της στο φετινό Copa del Rey. Σήμερα στο πρώτο παιχνίδι των ημιτελικών που αντιμετώπισε την Ατλέτικ Μπιλμπάο (έχοντας αποκλείσει κατά σειρά τις Βιγιαρεάλ, Ραθίνγκ Σανταντέρ και Εσπανιόλ) ηττήθηκε με 1-2 στην έδρα της. Αντί να σταθώ στο σκορ και να πω ότι η μεγάλη πορεία της τελείωσε εδώ, θέλω να τονίσω αυτό που μου έκανε πραγματικά εντύπωση. Η ομάδα αυτή το πάλεψε (το ίδιο θα κάνει και στον επαναληπτικό). Έχασε ευκαιρίες, έπαιξε καλό ποδόσφαιρο (όντως) και δεν έδειξε ότι είναι ένα ακόμη σύνολο που αποκλειστικά η τύχη το έφερε στη θέση αυτή. «Ρε συ, αυτή είναι σαν μια μέτρια ομάδα της Super League» είπαμε με τον  αδερφό μου. Και να πω ότι δεν έχουμε δει ποδόσφαιρο για να μην έχουμε γνώμη…

Αυτό που μας κάνει «μικρούς» ποδοσφαιρικά, λοιπόν, είναι ότι υπάρχουν ομάδες σαν τη Μιραντές. Που παίζουν ποδόσφαιρο πολύ καλύτερο από αυτό που βλέπουμε εμείς κάθε Σαββατοκύριακο στα δικά μας γήπεδα. Που αποπνέουν υγεία έχοντας στο ρόστερ τους γηγενείς ποδοσφαιριστές που διασκεδάζουν το δεύτερο, ουσιαστικά, επάγγελμά τους. Οι απογοητευτικές μεταγραφές μας είναι απλά μια ακόμη λεπτομέρεια, ένα ακόμη μπάλωμα στα τρύπια ρούχα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Υ.Γ: αν αναρωτηθήκατε τι εννοώ λέγοντας ότι το ποδόσφαιρο είναι το δεύτερο επάγγελμα των ποδοσφαιριστών της Μιραντές, εξηγούμαι: ο αρχηγός Πάμπλο Ινφάντε είναι υπάλληλος τράπεζας τα πρωινά. Τα απογεύματα προπονείται με την «παρέα» του στο γήπεδο και είναι μάλιστα και μια χαρά παιχτάκι.

Μικροπρέπεια και ποδοσφαιρικά όνειρα

Οι Έλληνες οπαδοί (και οι Έλληνες γενικά) έχουμε ένα πολύ άσχημο ίδιον, αυτό της μικροπρέπειας. Πολλές φορές όταν ο δίπλα μας πετυχαίνει κάτι το εξαιρετικό αμέσως βγάζουμε τα νύχια μας προσπαθώντας να γρατσουνίσουμε και να μειώσουμε τη χαρά του. Αυτό τυχαίνει να συμβαίνει σε οποιασδήποτε φύσεως γεγονότα, αλλά προσωπικά θέλω να αναφερθώ στη χθεσινή ποδοσφαιρική βραδιά.

Ολυμπιακός εναντίον Άρσεναλ. Ο Φρανσουά Μοντεστό πετυχαίνει στο τέλος το 3-1 για την ομάδα του Πειραιά, η οποία μέχρι εκείνο το σημείο ήταν στην επόμενη φάση του Champions League. Ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη στο φαληρικό γήπεδο και αμέσως οι δέκτες αλλάζουν συχνότητα για το παιχνίδι στο Ντόρτμουντ. Ο Ντιντιέ Ντεσάν διακρίνεται να γκαρίζει «allez!» στους παίκτες του, οι οποίοι έχουν μόλις γυρίσει το σκορ σε 2-3, με αποτέλεσμα να είναι αυτοί που περνάνε τελικά στους 16. Τα συναισθήματα; Απογοήτευση, εκνευρισμός (για τον τρόπο που έχασαν οι Γερμανοί) και μια λέξη: κρίμα. Κρίμα για μια ομάδα που κόντρα στα προγνωστικά και τα ίδια της τα πρώτα αποτελέσματα, έφτασε να διεκδικεί με αξιοθαύμαστο τρόπο την πρόκριση.

Μετά τη λήξη των παιχνιδιών και την παρακολούθηση των highlights ξεκινάω την καθιερωμένη – μετά από τέτοια ματς- «βόλτα» στα social media για να παρατηρήσω αντιδράσεις και να ανταλλάξω σχόλια. Οι Ολυμπιακοί πικραμένοι, τα χώνουν στη Μέρκελ και το Σαρκοζί, τα βάζουν με τη γερμανογαλλική συμμαχία στην Ευρώπη, τον Πλατινί και… το θεό. Λογική αντίδραση, αν σκεφτεί κανείς το κοντράστ συναισθημάτων. Αυτό που πραγματικά με εκπλήσσει (δυσάρεστα) για ακόμη μια φορά, όμως, είναι η διάθεση πολλών που φορούν άλλο χρώμα διακριτικό, αλλά και τις παρωπίδες του στενόμυαλου, να μειώσουν την ποδοσφαιρική μάχη που έδωσε ο Ολυμπιακός. «Μπράβο στη Μαρσέιγ» και άλλα παρόμοια status και tweets εμφανίστηκαν αρκετές φορές στα timeline μου. Γιατί έτσι ρε παιδιά; Τόσο κακό ήταν να περάσει μια ελληνική ομάδα στους 16 του Champions League δηλαδή;

Είμαι Ολυμπιακός, το έχω ξαναπεί. Μπορεί αυτά που γράφω μέχρι και την προηγούμενη παράγραφο να αντιμετωπιστούν ως τα λόγια ενός κολλημένου με τα ερυθρόλευκα. Δεν είναι έτσι, όμως. Την περασμένη βδομάδα ο ΠΑΟΚ αντιμετώπισε την Τότεναμ στην Αγγλία και με μια πραγματικά ηρωική εμφάνιση νίκησε δίκαια και πέρασε στην επόμενη φάση του Europa League. Και το χάρηκα στ’ αλήθεια. Γιατί να μην το χαρώ; Επειδή είναι η ομάδα που ανταγωνίζεται τη δική μου για το ελληνικό πρωτάθλημα; Η προσπάθεια μετράει, όπως πολλές φορές υποστηρίζουμε. Όταν παρακολουθείς μια τέτοια αθλητική προσπάθεια γιατί να μην αφήσεις τον εαυτό σου να την ευχαριστηθεί;

Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνω ότι είμαστε πολύ μικροί για να καταφέρουμε να αφήσουμε τους εαυτούς μας να συμμετάσχουν στα ποδοσφαιρικά και αθλητικά όνειρα στα οποία παλεύουν να δώσουν υπόσταση οι ελληνικές ομάδες, ανεξαρτήτως χρώματος. Μένουμε κολλημένοι στο στερεότυπο που μας προστάζει να υποβαθμίζουμε την κάθε επιτυχία του κόκκινου, του πράσινου, του κίτρινου και να πετάμε τη σκούφια μας σε κάθε αποτυχία του. Αυτό είναι το πραγματικό «κρίμα» τελικά. Όχι ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού από το Champions League. Γιατί η μικροπρέπεια που μας στοιχειώνει, δύσκολα θα «αποκλειστεί» από τη δική μας φάση.

«Δεν ξενερώνετε ποτέ»

Κοιτάζοντας τα σημερινά πρωτοσέλιδα, μετά τα όσα έχουν προηγηθεί (έχουν σχολιαστεί ήδη αρκετά, δε χωράει άλλος σχολιασμός), μου ήρθε στο μυαλό το σύνθημα που κατά καιρούς έχουν χρησιμοποιήσει οι οπαδοί όλων των ομάδων: «δεν ξενερώνουμε ποτέ» φωνάζουν δυνατά. Ανάμεσα σε αυτούς και αυτοί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Δυστυχώς, ο φαύλος κύκλος των επεισοδίων και της μαύρης εικόνας στα γήπεδα περνάει και από τα πρωτοσέλιδα ή και το εσωτερικό κάποιων εφημερίδων. «Δεν ξενερώνετε ποτέ» εσείς τα κολλημένα κεφάλια. Ούτε η βλακεία σας ξενερώνει.

Ας ορίσει κάποιος το ντέρμπι διαφορετικά…

Μπορεί να έχω να γράψω σχεδόν ένα χρόνο στο blog μου, αλλά το σημερινό ντέρμπι ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό νομίζω ότι μου δίνει ένα καλό πάτημα να το ξανακάνω. Πριν ξεκινήσω να γράφω όλα όσα θέλω να γράψω θέλω να ειδοποιήσω τον καθένα που θα διαβάσει αυτό το post ότι υποστηρίζω τον Ολυμπιακό (εντάξει, σε όσους με γνωρίζετε έστω και λίγο, είναι γνωστό). Το αναφέρω απλά και μόνο για να έχω ξεκαθαρίσει τη θέση μου ως προς το «οπαδικό» κομμάτι. Η θέση μου αυτή, όμως, δεν επηρεάζει και δεν θα έπρεπε να επηρεάζει τις απόψεις μου για το ποδόσφαιρο και τα όσα γίνονται εντός και εκτός γηπέδου.

Το πρώτο πράγμα που θα κάνω γράφοντας είναι να δικαιολογήσω τον τίτλο μου. «Ας ορίσει κάποιος το ντέρμπι διαφορετικά» ρε παιδιά. Σκεφτείτε κάτι. Όλη αυτή την εβδομάδα, όλοι σχεδόν οι ποδοσφαιρόφιλοι, Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί, περίμεναν το σημερινό απόγευμα. Η καθεμία πλευρά για διαφορετικούς ή και για τον ίδιο λόγο. Το να νικήσεις τον αιώνιο αντίπαλο είναι πάντα ωραίο και σου δίνει μια ιδιαίτερη αίσθηση. Μετά από το σημερινό ντέρμπι διαπιστώνω κάτι. Ότι όλη αυτή η όμορφη αναμονή και αγωνία που έχουμε πριν τον αγώνα, μετά από τη λήξη του πάει στα σκουπίδια. Δεν είναι αστείο να χαλάμε τόσο πολύ τις καρδιές μας, ενώ το περιμέναμε όλοι με τόση πολλή ανυπομονησία; Εντάξει, δε λέω, θα τσαντιστούμε, θα βρίσουμε και θα υποστηρίξουμε την ομάδα μας. Αλλά ας μην το παρακάνουμε. Το ντέρμπι είναι ωραίο και χωρίς να σφαζόμαστε.

Όσοι μιλούν για κακή διαιτησία στο σημερινό παιχνίδι, θα συμφωνήσω σε γενικές γραμμές μαζί τους. Αλλά δεν ήταν μόνο σήμερα κακή η διαιτησία. Γενικά στο φετινό πρωτάθλημα (δε μου αρέσει να μιλάω για τα προηγούμενα, αυτά ήδη κρίθηκαν) η διαιτησία είναι κάκιστη. Ας δούμε αυτό καλύτερα και ας μην κολλάμε τόσο στα σημερινά. Οι διαιτητές φέτος, σε ντέρμπι και μη, μας δείχνουν ένα πράγμα. Ότι οι διαιτητές στην Ελλάδα είναι γενικά κακοί. Επειδή για το παρασκήνιο που πολλοί αναφέρουν δε γνωρίζω τίποτα, προτιμώ να διαπιστώσω ότι γενικά η διαιτησία στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι τραγική. Είτε ευνοείται η ομάδα μου, είτε ο Παναθηναϊκός, είτε η Κέρκυρα. Είναι τόσες οι φορές που βλέπω μπάλα και ψάχνω να βρω τι σφύριξε ο κύριος Τάδε, που είμαι σίγουρος πια ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτούς τους τύπους.

Θα μιλήσω και λίγο για το ντέρμπι καθαυτό, για να μην κατηγορηθώ ότι γενικολογώ με αφορμή το ίδιο. Αρχικά σαν Ολυμπιακός δε το διασκέδασα τόσο λόγω αυτών που έγιναν στις εξέδρες. Δε μπορεί ένα σωματείο να βγάζει εικόνα υγιή και κατά της βίας και στο ντέρμπι να γίνεται πάλι της κροτίδας και του καπνογόνου στο γήπεδο. Πώς τα βάζουν μέσα όλα αυτά ήθελα να ‘ξερα. Η είσοδος οπαδών στο γήπεδο με το τέλος του αγώνα είναι επίσης απαράδεκτη, δε χρειάζεται να πω κάτι. Αν τραυματιζόταν σοβαρά κάποιος παίχτης του Παναθηναϊκού τι θα λέγαμε; Ότι τους φιλοξενήσαμε καλά ή ότι τους ξεπληρώσαμε τα δικά τους στο ΟΑΚΑ; Δεν είναι μέσα στο αθλητικό πλαίσιο όλα αυτά. Καλή η ατμόσφαιρα, αλλά αυτό παραπάει ακόμα και για εμάς που μας αρέσει το κόκκινο.

Στο αγωνιστικό κομμάτι πιστεύω ότι βάση εικόνας το δικαιότερο αποτέλεσμα ήταν η ισοπαλία. Προσωπικά πιστεύω ότι γενικά ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη ομάδα, ότι το έχει δείξει σε όλο το πρωτάθλημα και ότι το έδειξε και σήμερα για ένα ημίχρονο συνολικά. Η κομπίνα στο γκολ του Μιραλάς κάτι δείχνει, φίλτατοι. Μια άλλη ποδοσφαιρική κουλτούρα που πάει να κολλήσει ο señor Ernesto στην ομάδα. Ακόμη, αν ο Τζεμπούρ ήταν πιο σβέλτος (φαίνεται σχετικά ανέτοιμος ακόμα) σε ορισμένες ωραίες κάθετες, ίσως είχαμε και άλλα γκολ για τον Ολυμπιακό. Έναν Ολυμπιακό που τον βραχυκύκλωσε αρκετά και η κακή μέρα του Φουστέρ. Άποψή μου είναι ότι αν ο Ισπανός ήταν σε καλή μέρα, η εικόνα του παιχνιδιού ίσως να ήταν τελείως διαφορετική.

Από την άλλη ο Παναθηναϊκός εκμεταλλεύτηκε και πάλι το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός ανεξήγητα έριξε το ρυθμό του σε ορισμένα σημεία του παιχνιδιού. Το κυνήγησε το ματς, αν και στην αρχή έδειχνε ότι δεν είχε τόσο πάθος όσο ο Ολυμπιακός. Είχε και ευκαιρίες, ξέχωρα από το ακυρωθέν γκολ να κάνει και άλλη ζημιά στον Ολυμπιακό. Ο Σισέ κλείστηκε, πάντως, καλά και δεν τρόμαξε τόσο όσο σε άλλα παιχνίδια.

Κλείνοντας για να μην κουράσω θα πω δυο πράγματα. Φίλοι Παναθηναϊκοί, αράξτε. Δεν έγινε και τίποτα στην ουσία. Το πρωτάθλημα είχε ήδη χαθεί. Ο Ολυμπιακός που σας νίκησε πέρσι τι κατάλαβε; 5ος και καταϊδρωμένος βγήκε και μιλιά δεν έβγαλε. Και φίλοι Ολυμπιακοί. Το ξέρω ότι χαίρεστε για τη νίκη, είναι φυσιολογικό. Κι εγώ χαίρομαι. Αλλά νομίζω ότι δεν το διασκέδασε κανείς τόσο όσο θα ήθελε. Μια η διαιτησία, μια η αιώνια βλακεία που χαρακτηρίζει τους θερμοκέφαλους της εξέδρας, μας το ψιλοχάλασαν. Δεν τρέχει κάτι, όμως. Πρωτάθλημα πήρε η ομάδα και ακολουθούν και άλλα ντέρμπι, τα οποία ελπίζω να χαρούμε περισσότερο.

Un saludo queridos.

Υ.Γ: Τα 5 γκολ που έπρεπε να βάλει ο Ολυμπιακός που τα είδες ρε Μαρινάκη; Θα το λένε και άλλοι αύριο, αυτοί που τρώνε κουτόχορτο. Σταματήστε να πολώνετε το κλίμα ρε παραγοντάρες. Σας βαρέθηκε ο κόσμος όλος.

Mes(si) que un club

Ίσως είναι εύκολο να ξεκινήσεις ένα αθλητικό blog μετά από ένα γεγονός με το οποίο ασχολείται η πλειονότητα των ποδοσφαιρόφιλων και όχι μόνο. One man show, παράσταση 4 αστέρων, ανίκητη ομάδα και διάδοχος του Μαραντόνα είναι μερικές από τις εκφράσεις που αν χρησιμοποιηθούν, υπάρχει κίνδυνος να επαναληφθούν όλοι όσοι έχουν ήδη σχολιάσει τη χθεσινή νίκη της Barcelona και το καρέ γκόλ του Μέσσι.

Το τρέχον εξάμηνο έχω την τύχη να βρίσκομαι στην Ισπανία, με το φοιτητικό πρόγραμμα Erasmus. Οι μεσογειακοί και με παρόμοιες συνήθειες με τους Έλληνες, Ισπανοί, δε θα μπορούσαν παρά να ασχολούνται σε μεγάλο βαθμό με τα αθλητικά δρώμενα και κυρίως με αυτά που έχουν σχέση με το βασιλιά των σπορ. Το επίπεδο, βέβαια, του πρωταθλήματος και των ομάδων τους τα κάνει όλα πιο απλά και ενδιαφέροντα.

Η εντύπωση που έχει δημιουργηθεί τον τελευταίο καιρό και ιδιαίτερα μετά τον αποκλεισμό της Ρεάλ Μαδρίτης από τη Λυών στους 16 του Champions League, είναι ότι οι Μαδριλένοι δίκαια έχουν βρεθεί εκτός σχεδόν από όλους τους στόχους που είχαν θέσει στην αρχή της χρονιάς (μένει το πρωτάθλημα το οποίο μάλλον κρίνεται την Κυριακή στο ισπανικό El Classico). Tα αποτελέσματα και οι εμφανίσεις τους, έχουν οδηγήσει τους περισσότερους σε αυτό το συμπέρασμα. Υπάρχει, όμως, ένα σημαντικότερο κριτήριο που οδηγεί στο παραπάνω συμπέρασμα και αυτό δεν είναι άλλο από την ύπαρξη ενός ποδοσφαιρικού μεγέθους που δε μπορεί κανείς να αγνοήσει. Αυτό το μέγεθος είναι η Μπαρτσελόνα του Πέπε Γκουαρδιόλα, η οποία αποδίδει εδώ και 2 χρόνια ποδόσφαιρο μεστό, απλό και ταυτόχρονα τόσο γοητευτικό που σε κάνει να αναφωνείς καθώς το παρακολουθείς.

Πώς να γλιτώσει την κριτική η Ρεάλ των πολλών, αλλά αταίριαστων στο γήπεδο, αστέρων, ενώ υπάρχει αυτή η Μπαρτσελόνα που σταθερά αποδίδει ουσιαστικό και θεαματικό ποδόσφαιρο με αποτελέσματα και αξέχαστες για τους οπαδούς της στιγμές; Έχοντας διαβάσει πολλά, αλλά χωρίς να έχω δεί τίποτα για τις μεγάλες ποδοσφαιρικές γενιές του Άγιαξ και του λεγόμενου total football, νομίζω (με επιφυλάξεις) ότι αυτό που βγάζει στο γήπεδο η Μπαρτσελόνα είναι κάτι που δύσκολα πλησιάζεται από οποιαδήποτε άλλη ομάδα.

Για τον καλύτερο, με διαφορά, ποδοσφαιριστή του κόσμου, τι να πείς; Ο τύπος έκανε τους ταχύτατους πιτσιρικάδες του Βενγκέρ να μοιάζουν με δρομείς που κυνηγάνε τον Ουσείν Μπόλτ χωρίς να ξέρουν ότι δεν πρόκειται να τον φτάσουν. Η Άρσεναλ χρειάζεται παίκτες με παρόμοιο (γιατί ίδιο δύσκολα συναντάται) ποδοσφαιρικό ειδικό βάρος για να μπορέσει να κοντράρει τη Μπαρτσελόνα ή την οποιαδήποτε «Μπαρτσελόνα» στο μέλλον.

Χαίρομαι που γράφω αυτό το post στα ελληνικά και δε θα με κυνηγάνε οι madridistas Ισπανοί φίλοι μου…

Υ.Γ: Πριν 2 εβδομάδες πραγματοποίησα το tour του Camp Nou. Εντυπωσιακό, αλλά ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να το ξαναδώ γεμάτο και να απολαύσω από κοντά αυτό το μοναδικό ποδοσφαιρικό θέαμα.